ဒီစာအုပ္ေလး လက္ေဆာင္ရထားပါတယ္။ ရည္ရြယ္တာက တုိင္းရင္းသားေတြအတြက္ပါ။ ေရးသားသူက အေနာ္ရထာ ပါ။ ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္းႏွင့္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းတုိ႔ အဆုိအမိန္႔ေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာဖုံးႏွင့္ ေက်ာဖုန္းမွာ ေဖာ္ညႊန္းထားပါတယ္။ တစ္ျခား စုစည္းထားသမွ် အမ်ဳိးသားေရးရာ စာတုိေပစမ်ားလည္း ပါပါတယ္။ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္တုိ႔ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔ေတြလည္း ပါပါတယ္။ အခန္းဆက္ ေန႔စဥ္ တင္ျပသြားပါမယ္။
ဝီရသူ (မစုိးရိမ္)
8.11.2016
8.11.2016
---------------------------------------------------------------------
“တုိင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ သမိုင္းကေပးတ့ဲ သခၤန္းစာ”
အပိုင္း (၂)
အိႏၵိယျပည္နယ္နဲ႔ အစၥလာမ္ဘာသာ
အိႏၵိယျပည္ တစ္၀န္းလံုးကို စုေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တ့ဲ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးမားတ့ဲ ဘုရင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ စႏၵဂုတၱ ေမာရိယ၊ သီရိဓမၼာေသာက၊ ဟရ္သွ်၊ သမုျဒဂုတၱက့ဲသို႔ေသာ ဘုရင္ႀကီးမ်ားဟာ ၇-ရာစုမွ ၁၃-ရာစုတုိင္ေအာင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ မေပၚေပါက္ခ့ဲေသးပါ။
ထိုက့ဲသို႔ ဘုန္းတန္ခိုးအင္အားခ်ိဳ႕တ့ဲေနစဥ္ ကာလမ်ားမွာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ အာရပ္၊ အာဖဂန္ႏွင့္ မဂိုဘုရင္မ်ားတို႔က ၄င္းတို႔ရဲ႕ တန္ခိုးအာဏာတိုးခ်ဲ႕လို၍လည္းေကာင္း၊ အစၥလာမ္ဘာသာ ျပန္႔ပြားလို၍လည္းေကာင္း တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ ေဖာ္ျပပါ ရာစုမ်ားအတြင္းမွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံႀကီးသို႔ အေနာက္ေျမာက္ဘက္အရပ္မွ ၀င္ေရာက္၍ သိမ္းပိုက္ခ့ဲၾကပါတယ္။
အိႏၵိယတိုက္ငယ္ဆင့္(ဒ္)ျပည္နယ္ကို ပထမဦးစြာ ေအာင္ႏို္င္သိမ္းပိုက္ခ့ဲသူ မူဆလင္စစ္သူႀကီးအမည္မွာ မဟာမၼဒ္ဘိန္ကာဆင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္ဂ်တ္ျပည္နယ္၊ ဆင္းျပည္နယ္စသည္ျဖင့္ အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္းေဒသတြင္ အထူးသျဖင့္ ေျခကုတ္ယူ၍ ဓားမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ခ့ဲတယ္။
ပထမဦးစြာ အာရပ္တို႔ကလည္းေကာင္း၊ ေနာင္အာရပ္တို႔ တန္ခိုးမွိန္ေသာအခါ အာဖဂန္တို႔ကလည္းေကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္း မဂိုတို႔ကလည္းေကာင္း၊ အစၥလာမ္ျပန္႔ပြားေရးကို လူသာလဲၿပီး မူမလဲေသာ၀ါဒျဖင့္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ခ့ဲၾကလို႔ ယေန႔တြင္ အိႏၵိယတုိက္ငယ္၌ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ၈၅ သန္းခန္႔ ပါကစၥတန္ သန္း ၈၀ ခန္႔ႏွင့္ အိႏၵိယျပည္ထဲမွာပင္ ယေန႔သန္းေပါင္း ၁၀၀ (၁၀)ကုေဋခန္႔ ထိေအာင္ လူဦးေရမ်ားျပားေစခ့ဲပါတယ္။ ကမၻာ့သမုိင္းအေျချပစာအုပ္တြင္ အစၥလာမ္ဘာသာျပန္႔ပြားေရးကို လက္နက္အားကိုးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခ့ဲၾကသည္ဟု ေဖာ္ျပပါရွိပါတယ္။
မူဆလင္ေတြဟာ အာေရဗ်ကၽြန္းစြယ္ကေန တစ္ႏိုင္ငံၿပီး တစ္ႏုိင္ငံ ဘာသာေရးကိုသိမ္းသြင္းၿပီး ၀ါးမ်ိဳလာခ့ဲရာမွာ ႏုိင္ငံငယ္မ်ားျဖစ္ၿပီး လူဦးေရနည္းပါတ့ဲ ဆီးရီးယား၊ အီရတ္၊ အီရန္၊ အာဖဂန္စတ့ဲ ႏုိင္ငံငယ္မ်ားကို ၀ါးမ်ိဳရတ့ဲအခ်ိန္ဟာ သိပ္မၾကာလွေပမယ့္ အိႏၵိယတိုက္ငယ္က်ေတာ့ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာတို႔က မူဆလင္တို႔အရင္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီး အရိုးစြဲေနၾကျပန္၊ လူဦးေရကလည္း ထူထပ္မ်ားျပားျပန္ဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္မ၀ါးမ်ိဳႏုိင္ဘဲ ဆင္ေခါင္းေခြးခ်ီသလို ရာစုႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိႏၵိယျပည္ႀကီး ၿဗိတိသွ်ထံမွ လြတ္လပ္ေရးရယူတ့ဲအခါ မူဆလင္ဘာသာ၀င္မ်ားျပားတ့ဲ ယခုပါကစၥတန္ေခၚတ့ဲ အရပ္ေဒသနဲ႔ ဘာဂၤလားေဒ့ရွ္ေခၚတ့ဲ အရပ္ေဒသေတြကို ႏုိင္ငံသီးျခားဖ့ဲေပးလိုက္ရပါတယ္။ ဒီလို မူဆလင္မ်ားရာ အရပ္ေဒသေတြကို ဖ့ဲေပးၿပီးတာေတာင္ ယေန႔ကမၻာမွာ မူဆလင္အမ်ားဆံုး မွီတင္းေနထိုင္တ့ဲ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံကလြဲရင္ အိႏၵိယျပည္ထဲရွိ မူဆလင္ေတြက ကမၻာမွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာမွာ တတိယနဲ႔ စတုတၳ မူဆလင္အမ်ားဆံုး ႏုိင္ငံေတြဟာလည္း အိႏၵိယတုိက္ငယ္ထဲက ေစာေစာကတင္ျပခ့ဲတ့ဲ ပါကစၥတန္နဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္မွာခံရတာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြသာ မကပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာေတြက်ေတာ့ အျမစ္ပါမက်န္ ကၽြတ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားပြင့္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀၀)ခန္႔အၾကာ ဗုဒၶဘာသာကို သူ႔အလိုအေလ်ာက္ သက္၀င္ယံုၾကည္ ၾကည္ညိဳၿပီး ကူးေျပာင္းလာခ့ဲတ့ဲ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးဟာ အမ်ားသိေတာ္မူတ့ဲအတိုင္း ကိုးတိုင္းကိုးဌာန သာသနာျပဳေစလြတ္ရံုနဲ႔ အားမရေသးဘဲ သားေတာ္သမီးေတာ္တို႔ကို သာသနာ့ေဘာင္သို႔ သြတ္သြင္းခ်ီးျမႇင့္ခ်င္းျပဳခ့ဲပါတယ္။ ေနာင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မင္းမ်ားကလည္း သာသနာေတာ္ကို ဆက္လက္၍ အားေပးၾကပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္ နာလႏၵဗုဒၶတကၠသိုလ္ႀကီးကို ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား လာေရာက္၍ ပညာဆည္းပူးႏုိင္ရန္ သာသနာသကၠရာဇ္ (၁၀၀၀)ခန္႔တြင္ ကုမၼာရဂုတၱမင္းတည္ေထာင္ခ့ဲပါတယ္။ တျခားဗုဒၶဘာသာ၀င္မင္းတို႔ကလည္း ၀ိကၠမသီလာတကၠသိုလ္၊ ေလဘီတကၠသိုလ္၊ ၾသဒႏၱပူရီတကၠသိုလ္၊ ေသာမရူပမတကၠသိုလ္၊ ဇဂႏၶလတကၠသိုလ္အစရွိတ့ဲ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားကို တည္ေဆာက္ခ့ဲၿပီး စာသင္သားရဟန္းေတာ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ ရွိခ့ဲပါတယ္။ အေရွ႕ဖ်ားဗုဒၶဘာသာ၀င္ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတ့ဲ တရုတ္ျပည္၊ ဂ်ပန္ျပည္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ကၽြန္းစုမ်ား (ထိုစဥ္က သီရိ၀ိဇယသု၀ဏၰဘူမိႏုိင္ငံေတာ္)စသည္တို႔မွ စာသင္သားရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဗုဒၶစာေပပညာဆည္းပူးရာ တကၠသို္လ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ခ့ဲၾကပါတယ္။
ယင္းတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားအား မူဆလင္ အာရပ္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အာဖဂန္မူဆလင္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ တူရကီမူဆလင္တို႔သည္လည္းေကာင္း ေခတ္အဆက္ဆက္ဆိုသလို မီးတိုက္ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ စာသင္သားရဟန္းေတာ္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္းစသည့္ျဖင့္ အၿပီးတိုင္ေခ်မႈန္းျခင္းခံရ၍ အိႏၵိယမွာ ဗုဒၶဘာသာတို႔ နာလန္မထူႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
မူဆလင္သမုိင္းသုေတသီ ဆရာမိန္ဟဇက္က -
“မူဆလင္ ျမင္းစစ္သည္ေတာ္ေတြဟာ နာလႏၵတကၠသိုလ္ႀကီးကို မီးတိုက္ဖ်က္ဆီးၿပီး ရဟန္းေတာ္ေပါင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ သိတ္ျဖတ္ပါတယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ အရွင္လတ္လတ္ မီးတိုက္ၿပီးသတ္ျဖတ္ပါတယ္။ စာေပပိဋကတ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို မီးတိုက္ခ်က္ဆီးၾကရာမွာ ခနဲ႔ခ်ီၿပီး မီးေလာင္ေနတယ္”လို႔ မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။
အိႏၵိယမွာ ဗုဒၶဘာသာကြယ္ပရျခင္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာ ဟိႏၵဴတို႔၏ ပေယာဂနဲ႔ ရက္စက္မႈတို႔ ပါ၀င္ေသာ္လည္း အၿပီးတုိင္အျမစ္ပါမက်န္ သုတ္သင္ခံရျခင္းမွာ မူဆလင္တို႔ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဤက့ဲသို႔မ်ားျပားလွေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို အလြယ္တကူဖ်က္ဆီးႏုိင္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့-
ဗုဒၶရဟန္းေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ တုတ္၊ ဓား၊ လက္နက္ဆိုလွ်င္ လံုး၀မကိုင္ရေလေတာ့ ျမင္းစစ္သည္တစ္ေထာင္ မျပာနဲ႔ လက္နက္ဆိုလွ်င္ လံုး၀မကိုင္ရေလေတာ့ လက္နက္ကိုင္စစ္သည္ အနည္းငယ္ခန္႔ဆိုရင္ ခံရမွာပါပဲ။ လက္နက္ရွိနဲ႔ လက္နက္မ့ဲတို႔ရဲ႕ ဓမၼတာပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္တု႔ိက ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔အညီ ေက်ာင္းသီးျခား ၀တ္ရံုသကၤန္း သီးျခားဆိုေတာ့ ရွာေဖြသုတ္သင္ပစ္ဖို႔လြယ္ေပမ့ဲ ဟိႏၵဴဘာသာကို ဦးေဆာင္ၾကတ့ဲ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏေတြက်ေတာ့ ဃရာ၀ါသနယ္ထဲမွာ ရွာေဖြရတာ သိပ္မလြယ္ဘူး။ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွသာ ၀ွက္ထားတ့ဲစလြယ္ကို အဓိကထားရွာေဖြၿပီးမွ သတ္ျဖတ္ရပါတယ္။
ဒါဟာလည္း ဟိႏၵဴဘာသာတို႔ ဂ်ိန္းဘာသာတို႔ဟာ အိႏၵိယမွာ ၾကြင္းက်န္ခ့ဲတ့ဲ ရပ္တည္ႏုိင္ခ့ဲတ့ဲအေၾကာင္းရင္း တစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ မဂိုဘုရင္ ေအာ္ရန္ဇစ္ လက္ထက္မွာ ဟိႏၵဴတို႔ရဲ႕ ဘာသာေရးဦးစီးဦးေဆာင္ ျဗဟၼဏမ်ားကို ရွာေဖြ၍ သတ္ျဖတ္ခ့ဲၾကပါတယ္။ ဟိႏၵဴျဗဟၼေတြဟာ လူေတြနဲ႔ေရာေႏွာၿပီး ရုတ္တရက္ ရွာေဖြရမလြယ္ေပမ့ဲ မဂိုဘုရင္ ေအာ္ရန္ဇစ္ဟာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏစလြယ္ (၅)ပိႆာရမွ မ်က္ႏွာၾကည္ၿပီး ပြဲေတာ္တည္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဟိႏၵဴျဗဟၼဏစလြယ္ (၅)ပိႆာရေအာင္ မူဆလင္စစ္သားေတြက ရွာေဖြၾကရပါတယ္။ သူတို႔ရွာေဖြၾကပံုက ဘယ္လိုလဲဆို သူတို႔ရွာေဖြစံုစမ္းလို႔ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖမ္းမိလွ်င္ ဒီစလြယ္ကို မလြယ္ရဘူး၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၿပီးေတြ႔ရင္ သတ္ပစ္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး စလြယ္ကို ဓားျဖင့္ ျဖတ္ယူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမးခံရသူက အယူျပင္းထန္လို႔ “ကၽြန္ေတာ္ ဟိႏၵဴဘာသာ”လို႔ေျဖခ့ဲလွ်င္ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီး ဒီစလြယ္ကို ျဖဳတ္ယူပါတယ္။ ေအာ္ရန္ဇက္ရက္စက္မႈေၾကာင့္ သူလည္းေသေရာ ဟိႏၵဴမဟာရတ္သာတို႔ ဂုဂ်ရတ္တို႔ဆစ္(ခ)တို႔ အားလံုးက ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္ၾကပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာေတြမွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဆိတ္သုဥ္းသြားၿပီမို႔ နာလန္မထူႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာင္ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အၿပီးအပိုင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရပါတယ္။
အထက္က တင္ျပခ့ဲတာေတြဟာ အိႏၵိယတိုက္နယ္မွာ ဘာသာေရးနယ္ခ်ဲ႕ အဓမၼခံရပံု သမုိင္းေၾကာင္းအက်ဥ္းပါပဲ။
အိႏၵိယျပည္ဟာ ခဲမွန္ဖူးတ့ဲစာသူငယ္လို ေနာက္ဆံုး ၁၉၄၉-ခု အဂၤလိပ္ထံမွ လြတ္လပ္ေရးရယူတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ၄င္းပိုင္နယ္ေျမထဲက မူဆလင္အမ်ားစုနယ္ေျမကို မခ်ိတင္ကဲဖ့ဲေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကတ့ဲ မဟတၱမဂႏၶီတုိ႔၊ ေနရူးတို႔က မူဆလင္ေတြ သီးျခားခြဲမထြက္ေစခ်င္ဘူး။ သူတို႔ကို အထူးဦးစားေပၿပီး ေနေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ မူဆလင္ထုႀကီးနဲ႔ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာဂ်င္းနားတို႔က ဖိအားေပးၿပီး ခြဲထြက္ဖို႔ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။
ဟိႏၵဴေတြက ဘုရားလိုၾကည္ညိဳတ့ဲ မဟတၳမဂႏၶီကလည္း မူဆလင္ေတြ ဘယ္လိုရန္စစ ရန္စြာစြာသည္းခံဖို႔ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး ေပါင္းဖို႔ေဆာင္ရြက္ေနေတာ့ သီျခားႏုိင္ငံခြဲထြက္လိုိတ့ဲ မူဆလင္ေတြေရာ ခံေနရတ့ဲ ဟိႏၵဴေတြကပါ အခက္ေတြ႔ေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲပ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ရက္တစ္ရက္မွာ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမယ့္ေန႔လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး မူဆလင္ေတြဟာ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳၿပီး ဂ်လီ၀ါနာဘတ္(ဂ္)ေခၚတ့ဲ ခရိုင္အတြင္းမွာ ဟိႏၵဴေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္ခ့ဲပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း စစ္တေကာင္း၊ န၀ခါလီခရိုင္ ဟိႏၵဴရာဂ်ာ မိသားစုမွအစ ဟိႏၵဴေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ဆိတ္မ်ား၊ သိုးမ်ား သတ္သလို ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ သတ္ျဖတ္ခ့ဲၾကပါတယ္။ မူဆလင္ေတြက လက္ဦးမႈရေတာ့ ဟိႏၵဴေတြခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ပါးၾကလ်င္ၾကတယ္။ သတ္လို႔ၿပီးေတာ့ အိႏၵိယျပည္မွ ခြဲထြက္ေရးကို မလိုလားတ့ဲ ဟိႏၵဴတို႔ ဘုရားလိုကိုးကြယ္တ့ဲ မဟတၳမဂႏၶီႀကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္ၾကပါတယ္။ “ၿပီးတာေတာ့ ၿပီးခ့ဲပါၿပီ” ေနာက္ထပ္ ဟိႏၵဴမူဆလင္မကြဲရေအာင္ဆိုၿပီး “လိမၼာပါးနပ္တယ္ေခၚမလား၊ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာတယ္”ေခၚမလား ခ်ဥ္းကပ္ေတာ့ မဟတၳမဂႏၶီကလည္း ခႏၱီပါရမီဦးထိပ္ထားသူပီပီ ဟိႏၵဴမ်ားတ့ဲေဒသေတြမွာ ျပန္ၿပီး လက္စားမေခ်ဖို႔ သူ႔စကားနားမေထာင္လွ်င္ သူအစာငတ္ခံေသမယ္လို႔ အားလံုးကို ၿခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။
ဟိႏၵဴေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း အာခံရခက္၊ အေနရခက္နဲ႔ အခက္ေတြ႔ေနဆဲမွာ ဟိႏၵဴအယူသည္း အဖြဲ႕အစည္းထဲက ေဂါ့(ဒ္)ေဆး အမည္ရွိသူတစ္ဦးက နာက်ည္းၿပီးေတာ့ မဟတၳမဂႏၶီကို သတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိႏၵဴေတြလည္း မိေအးႏွစ္ခါနာလိုက္ရပါတယ္။ ေျမြပါလည္းဆံုး သားလည္းဆံုးဆိုသလိုေပါ့။
ဒါနဲ႔ အိႏၵိယတိုက္ငယ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့တစ္ခုျဖစ္တ့ဲ ေခါင္းၿမီးၿခံဳဓေလ့ဟာ မူလက အိႏၵိယမွာမရွိပါ။ မူဆလင္ဘုရင္အသီးသီးတို႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံအတြင္း ၀င္ေရာက္၍ နယ္မခ်ဲ႕မီက ဟိႏၵဴမိန္းမေတြဟာ လြတ္လပ္လပ္ သြားလာခ့ဲၾကပါတယ္။ မူဆလင္ေတြ၀င္ေရာက္ၿပီးမွ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသမီးေတြက မူဆလင္မ်ားနည္းတူ အိမ္တြင္းပုန္းဓေလ့ကို လိုက္နာၾကၿပီး ေနာင္အခါမွ ထံုးစံတစ္ရပ္ျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ဘာသာရပ္စကားအသစ္ျဖစ္တ့ဲ အူရဒူ ဘာသာစကားရပ္ရယ္လို႔ ပါရွင္း၊ အာရပ္၊ ဟင္ဒီ ဘာသာစကားသံုးစုေရာေႏွာၿပီး ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ကၽြဲႏြားမ်ားကို ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြဟာ လူတို႔ရဲ႕အသက္ ဆန္စပါး စို္က္ပ်ိဳးရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ႏု႔ိ၊ ဒိန္ခဲ၊ ေထာပတ္အစရွိေသာ အာဟာရကိုလည္းေကာင္း ရရွိၾကလို႔ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မူဆလင္ေတြက်ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ကြန္ဘာနီအစ္ေန႔မ်ားမွာ ႏြား၏လည္မ်ိဳကို ဓားျဖင့္ လွီးျဖတ္၍ သတ္စားျခင္းအားျဖင့္ ဘာသာေရးအထိန္းအမွတ္ျပဳၾကလို႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ ပင္ရင္းေဒသခံ ဟိႏၵဴေတြအတြက္ ႀကိမ္မီးအံုးသက့ဲသို႔ ႏွစ္စဥ္ခံစားၾကရပါတယ္။
ဤမွ်နဲ႔ပဲ အိႏၵိယတုိက္ငယ္ႏွင့္ အစၥလာမ္ဘာသာေရးအေၾကာင္းကို အက်ဥ္းရုန္းၿပီး တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
အကြက္မွားက ရတက္ပြားရ
ေရွးတုန္းက အိႏၵိယႏုိင္ငံဟာ ဒီေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံထက္ ဗုဒၶသာသနာေရာင္၀ါ ပိုမိုထြန္းကားခ့ဲတာကို ေလ့လာသိရွိရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထြန္းကားသလဲဆိုေတာ့ -
၁။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ သံုးသိန္းသာရွိေပမယ့္ အိႏၵိယမွာေတာ့ ဆယ္သန္းေက်ာ္ ေအာင္ခ့ဲျခင္း။
၂။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ပရိယတၱိတကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ႏွစ္ခုသာရွိေပမယ့္ အိႏၵိယမွာ (၁၀)ခုအထိရွိျခင္း။
၃။ ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္တစ္ခုတစ္ခုမွာ စာသင္သား(၄၀၀)ေက်ာ္သာရွိေပမယ့္ အိႏၵိယတကၠသိုလ္တိုင္းမွာ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိခ့ဲျခင္း စတ့ဲ အခ်က္သံုးခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ခါမွာ အိႏၵိယကိုေရာက္ရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ေတြ႔ဖို႔ရာ ေရဒါတို႔ ကြန္ပ်ဴတာတို႔နဲ႔ ရွာေတာင္ ေတြ႔ဖို႔ခဲရင္းတ့ဲ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ တို႔ႏိုင္ငံကိုေတာ့ မ၀ါးမ်ိဳႏုိင္ပါဘူးလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုအထင္မွားၿပီး အတြက္မွားလို႔ကေတာ့ ရတက္ပြားပါလိမ့္မယ္။
ယခုလည္း ျမန္မာတိုင္းရင္းသူေတြ တစတစ ၀ါမ်ိဳခံေနတာေတြ႔ၾကရမွာပါ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)