ဒီစာအုပ္ေလး လက္ေဆာင္ရထားပါတယ္။ ရည္ရြယ္တာက တုိင္းရင္းသားေတြအတြက္ပါ။ ေရးသားသူက အေနာ္ရထာ ပါ။ ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္းႏွင့္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းတုိ႔ အဆုိအမိန္႔ေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာဖုံးႏွင့္ ေက်ာဖုန္းမွာ ေဖာ္ညႊန္းထားပါတယ္။ တစ္ျခား စုစည္းထားသမွ် အမ်ဳိးသားေရးရာ စာတုိေပစမ်ားလည္း ပါပါတယ္။ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္တုိ႔ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔ေတြလည္း ပါပါတယ္။ အခန္းဆက္ ေန႔စဥ္ တင္ျပသြားပါမယ္။
ဝီရသူ (မစုိးရိမ္)
8.11.2016
8.11.2016
---------------------------------------------------------------------
ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ အစၥလာမ္ဘာသာ
နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေခတ္က ကုလားမူဆလင္ေတြဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ျမန္မာ့ေျမေပၚလည္း လာ၍ေနေသး ေငြကိုယူသည္၊ ေျမကိုယူသည္ လူကိုပါယူသည္ဆိုသက့ဲသို႔ လူကိုပါယူလွ်င္လည္း သူ႔ကံနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းပဲဆိုၿပီး ေဒသခံျမန္မာတို႔က လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကရပါတယ္။
ဒါေပမ့ဲ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က မူဆလင္မအစစ္ကို မဆိုထားဘိ မူဆလင္ကျပားမ တစ္ဦးဦးကိုယူလွ်င္ပင္ ဘာသာဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲဆိုျခင္းကို ခံၾကရၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး အေႏွာက္အယွက္ေပးခံၾကရတာ အားလံုးအသိပါပဲ။ ဒီလိုသေဘာထား အျပဳအမူေတြေၾကာင့္လည္း မူဆလင္ေတြေရာက္အရပ္တိုင္း ေဒသတိုင္းမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔လည္းေကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ကရင္ စသည္တို႔နဲ႔လည္းေကာင္း၊ ပဋိပကၡသံသရာ မဆံုးႏုိင္ဘဲရွိပါေတာ့တယ္။ ၂၀ ရာစုအတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စစ္ႀကိဳေခတ္က တစ္ႀကိမ္၊ မၾကားေသးမီႏွစ္မ်ားအတြင္းက တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ ျမန္မာႏွင့္ မူဆလင္ကုလားတို႔ ပဋိပကၡျဖစ္ခ့ဲၾကပါတယ္။
၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမျဖစ္မီက ေမာ္လ၀ီေရႊဖီေရးသားတ့ဲ ‘ေယာဂီစာတန္း’ဆိုတ့ဲစာအုပ္အရ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ပုတ္ခတ္ေရးသားခ့ဲလို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွာ မူဆလင္ ကုလား-ျမန္မာအဓိကရုဏ္း ျဖစ္ခ့ဲရပါတယ္။ (ေရႊဖီဆိုသူမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳး မူဆလင္ဘာ၀င္ ျဖစ္သတ့ဲ။ မူဆလင္ကုလားေတြက သူ႔ကိုေမာ္လ၀ီအျဖစ္ခန္႔အပ္ၿပီး ေငြေၾကးမ်ားနဲ႔ ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ကာ ေယာဂီစာတမ္းကို ေရးခိုင္းၾကသတ့ဲ။ ဒါဟာ အိမ္ၾကက္ခ်င္းကို အိုးမဲသုတ္ၿပီးတိုက္ၾကတာပါပဲ။)
ဒုတိယအႀကိမ္ကေတာ့ မၾကာေသးမီက မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္နဲ႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသေတြမွာ မူဆလင္ကုလားနဲ႔ ျမန္မာတို႔ ပဋိပကၡျဖစ္ခ့ဲၾကပါတယ္။ ယင္းသို႔ ပဋိပကၡျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မူဆလင္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ လက္သိပ္ထိုးျဖန္႔ေ၀တ့ဲ ႏုိင္ငံျခားမွ လႈံ႔ေဆာ္တ့ဲ စာရြက္စာတမ္းမ်ားအရ -
မူဆလင္တစ္ဦးက ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဦးကို ရတ့ဲနည္းနဲ႔ ယူႏုိင္လက္ထပ္ႏုိင္ပါလွ်င္ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းၾသဇာရွိမႈနဲ႔ ထိုအမ်ိဳးသမီးပညာတတ္မႈစသည္ျဖင့္ အဆင့္တန္းကိုလုိက္ၿပီး လက္ထပ္ႏုိင္သူ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သူ မူဆလင္ေယာက်္ားအား လက္ငင္းေငြက်ပ္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ေထာက္ပ့ံဆုေၾကးေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၄င္းတို႔၏အိမ္ေထာင္ေရးခုိင္ၿမဲေစရန္အတြက္ ဆက္လက္၍ ေငြေရးေၾကးေရး လူမႈေရးအရ ေထာက္ပ့ံမည္ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို လႈ႔ံေဆာ္ခ့ဲၾကလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
(ယင္းလွ်ဳိ႕၀ွက္လႈံ႔ေဆာ္ခ်က္ကို ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ သီးျခားေဖာ္ျပထားပါတယ္။)
ဒီပဋိပကၡႏွစ္ခုစလံုးမွာ ျမန္မာ၊ မြန္၊ ကရင္စတ့ဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဘက္က မလြန္ဘဲ မူဆလင္ကုလားေတြဘက္ကသာ လြန္တာျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာ့ေရနံသူေ႒း ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏုိင္ငံတစ္ခုတည္းက၊ ကမၻာ့မူဆလင္မ်ားကို ႏွစ္စဥ္ ေငြကုေဋခ်ီၿပီး ေထာက္ပ့ံေနပါတယ္။ ဥပမာ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္က ေထာက္ပ့ံေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာသန္းေပါင္း ၄၆၂၀၊ က်ပ္ေငြသန္းေပါင္း ၃၅၀၀၀ (ကုေဋသံုးေထာင့္ငါးရာနီးပါး) ေထာက္ပ့ံခ့ဲေၾကာင္း ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလထုတ္ တုိင္းမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
မူဆလင္တို႔အခြင့္ရရင္ ရသလို ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးအေပၚ ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီၿပီး ေၾကားခ့ဲၾကပံုတစ္ခ်ိဳ႕တို႔ကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ ပုဂၢလိကဇာတ္လမ္းေတြ အေျမာက္အမ်ား တင္ျပရန္ သာဓကအေျမာက္အျမားရွိေပမယ့္ လူတကာသိၾကတ့ဲ ႏုိင္ငံေက်ာ္ကိစၥေတြကိုပဲ ျပန္လည္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
၁။ ျမန္မာ့ဦးစြန္းျဖစ္တ့ဲ မႏၱေလးၿမိဳ႕ နန္းၿမိဳ႕ရိုးထဲမွာ ဗလီျဖစ္ေအာင္ တည္ခ့ဲပါတယ္။
၂။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ အခ်က္အခ်ာျဖစ္တ့ဲ ဆူးေလဘုရားရဲ႕ ေဂါပကေျမကို အဂၤလိပ္ေခတ္က ၄င္းတို႔ကရေအာင္ ယူၿပီးေတာ့ ဆူးေလဘုရားနဲ႔အၿပိ္ဳင္ ေပ ၁၀၀ ခန္႔အတြင္းမွာ ဗလီႀကီးေဆာက္ခ့ဲပါတယ္။
၃။ အဂၤလိပ္အစိုးရက အဂၢမဟာပ႑ိတဘြဲ႕ ဆက္ကပ္ခံရၿပီး တြဲျဖဴရထားတစ္တြဲကို အလိုရွိသလို အခ်ိန္အခါမေရြး အသံုးျပဳႏိုင္ရန္ ဆက္ကပ္ခံရတ့ဲ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မပုတ္ခတ္ဘဲနဲ႔ ႏြားသားမစားၾကဖို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြကို အလွဴခံခ့ဲပါတယ္။
အဲဒါကို မူဆလင္တို႔အားမ်ားတ့ဲ ေပ်ာ္ဘြယ္၊ ရမည္းသင္း၊ ပ်င္းမနားတို႔မွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားပြဲေတြကို ခဲနဲ႔ေပါက္ၿပီး ေစာ္ကားခ့ဲၾကပါတယ္။
၄။ ပါလီမန္ေခတ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ဓမၼာရံုရွိသလုိ သူတို႔ကိုလည္း တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ ေျမေနရာေပးပါ။ ဗလီတည္ေဆာက္ခြင့္ေပးရမယ္ဆိုၿပီး မူဆလင္၀န္ႀကီးႏွစ္ဦး (ဦးရာရွစ္၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္)တို႔က ေတာင္းဆိုၿပီး က်ပ္ေငြသန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ဗလီႀကီးဟိန္းေနေအာင္ေဆာက္ဖို႔ ၾကက္ဆင္ဖဲထီး၊ သူေ႒း မဒါးကုလားက တာ၀န္ယူၿပီး အေရးဆိုခ့ဲပါတယ္။
၅။ ပါလီမန္မွာ ဥပေဒသစ္တစ္ခုခု ျပ႒ာန္းဖို႔တင္ျပခ့ဲပါတယ္။ ဘယ္လိုိလဲဆုိေတာ့ မူဆလင္ေတြဟာ ၀က္သားကိုျမင္ရင္ ဟာရမ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀က္သားစားတ့ဲတိုင္းရင္းသားေတြဟာ ေစ်းမွ၀က္သား၀ယ္ရင္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳထုတ္ယူၾကဖို႔ လူျမင္ေအာင္ တြဲလြဲဆြဲသြားရင္ တရားဥပေဒနဲ႔ တားျမစ္ေပးဖို႔ အေရးဆိုခ့ဲပါတယ္။
၆။ ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္မီ စစ္ႀကိဳေခတ္က ကုလားေမာ္လ၀ီေရႊဖီဆိုသူက ေမာ္လ၀ီေယာဂီစာတမ္းဆိုၿပီး ဗုဒၶဘုရားရွင္နဲ႔ ျမန္မာတို႔ကို ပုတ္ခတ္ေရးသားခ့ဲလို႔ ကုလားျမန္မာအဓိကရုဏ္းျဖစ္ခ့ဲရပါတယ္။
၇။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္က ခရမ္းၿမိဳ႕မွာ တမီးလ္(ကလယ္ကုလား)ေတြက ဘုရားပြဲလွည့္တာ စေနဆြမ္းေလာင္းလမ္းမွာရွိတ့ဲ ဗလီေရွ႕လမ္းကေန ျပတ္ေက်ာ္မလွည့္ရဘူးဆိုၿပီး အဲဒီဘုရာားလွည့္ပြဲကို ၀င္ရိုက္ပါတယ္။ တမီလ္ေတြပင့္လာတ့ဲ ဗုဒၶေက်ာက္ဆင္းတုရုပ္ပြားေတာ္ ဦးေခါင္းက်ိဳးျပတ္သြားခ့ဲလို႔ အဲဒီတုန္းက အဓိကရုဏ္းျဖစ္ရန္ တဲတဲေလးလိုခ့ဲပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက နာယကပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ဇနီးက မူဆလင္ျဖစ္လို႔ သူတို႔က်ယ္ခ့ဲပါတယ္။
၈။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသူေတြကို သူတို႔က သေဘာရွိ စိတ္တို္င္းက်ယူၾကေပမ့ဲ သူတို႔ ကျပားအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဦးကို ျမန္မာဗုဒၶဘာသာကယူခ့ဲရင္ ဘာသာဖ်က္ဆီးမႈနဲ႔ တရားစြဲခံရပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ေခတ္အထိပါပဲ။
၉။ ရန္ကုန္တုိင္း ေျမာက္ဥကၠလာပတည္စက ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ ၿမိဳ႕စြန္တစ္ေနရာမွာ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေနရာခ်ထားျခင္းခံခ့ဲရေပမယ့္ သူတို႔က သက္ဆုိုင္ရာ အာဏာပိုင္ ပုဂၢိဳလ္ကို ေငြနဲ႔ေၾကးနဲ႔လိုက္ၿပီး အခ်က္အခ်ာ ေနရာေပးထားျခင္းခံခ့ဲရေပမယ့္ ဗလီတည္ဖုိ႔ စတင္တည္ေဆာက္ခ့ဲၾကလို႔ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ခ့ဲၾကပါတယ္။
သတိျပဳပါ ေထရ္သံဃာ
ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ စာခ်ျခင္း၊ စာသင္ျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္း၊ တရားျပျခင္းစေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ေဆာင္ေတာ္မူေနၾကျခင္းသည္လည္း သာသနာျပဳေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ေသာ္လည္း ၿမဳိ႕ရြာရပ္ကြက္အသီးသီးရွိ လူသားတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္ၾကမွသာ ယင္းလုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ပါ၏။ တျခားဘာသာဝင္မ်ားသာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ တရားနာယူသူ အားထုတ္သူမ်ား အဆက္ျပတ္သြားမည့္အျပင္ စာသင္တုိက္အသီးသီးတြင္ စာေပသင္ၾကားမည့္ ကုိရင္၊ ရဟန္းမ်ားလည္း လုံးဝအဆင္ျပတ္ေတာက္သြားႏိုင္ေပသည္။
ယင္းအေျခအေနေရာက္ခဲ့ေသာ္ အရွင္တုိ႔က ဘယ္သူေတြအား တရားေဟာျပ စာခ်ျပမည္နည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အထက္ပါ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားအျပင္ ဗုဒၶဘာသာေရာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားပါ ဝါးမ်ဳိးမခံႏိုင္ေစရန္ ဤစာအုပ္ပါ ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ဒကာ ဒကာမတုိင္းအား ေဟာညႊန္ျပသင့္လွေပသည္။
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးလွ်င္ ဆြမ္းခံအိမ္ (၁၅)အိမ္ေထာင္စီ တာဝန္ယူေဟာေျပာလွ်င္ စိတ္ေအးႏိုင္ပါၿပီ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)