ဤစာမူသည္ အမ်ဳိးသားေရးဝါဒီဆရာေတာ္ အရွင္ဝီရသူ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွာေနရစဥ္ ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႕ေသာ တပည့္ေလး အရွင္သုမဂၤလထံေရးပုိ႔ေသာစာမူျဖစ္ပါသည္။ အပတ္စဥ္ေဖာ္ျပသြားပါမည္။
အယ္ဒီတာအဖြဲ႕
သူခုိးကုိယ္ေတာ္ေလး
မစုိးရိမ္တုိက္သစ္မွ မူးဆူတစ္ပါး အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ တစ္လက္စ တည္း မစုိးရိမ္ '၂၉၅' အေၾကာင္းေတြ ဆက္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ သူက ကုိရင္ႀကီး။ အဓိပတိေက်ာင္းကပါ။
ထုံးစံအတုိင္း မစုိးရိမ္တုိက္သစ္မွာ နာယကဘယ္ႏွစ္ပါး႐ွိလဲ။ ဝါဆုိ သံဃာဘယ္ေလာက္႐ွိလဲ။ ဘယ္အတန္းလဲ။ ဘယ္စာဝါကုိ ဘယ္ဆရာထံမွာ လုိက္ရလဲ။ အဓိပတိေက်ာင္း နာယက ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိသိလား၊ ဘယ္ေက်ာင္းေဆာင္က ဘယ္နားမွာလဲ စုံေနေအာင္ ေမးရတာေပါ့။ သူကလည္း ေျဖဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကုိလည္း သိတယ္။ ဘုန္းဘုန္း ေက်ာင္းက စာၾကည့္တုိက္က ဘယ္လုိဘယ္ညာစသည္ အကုန္ေျပာႏုိင္တယ္။
သူကအရက္မႈေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္းခံခါနီး ႐ွင္လိင္ျပန္တာ။ ႐ြာကုိမျပန္ဘဲ စစ္ကုိင္းကုိသြားတာ။ ကာလာခ်ိန္း၊ ဆံပင္တုတပ္။ ဆုိင္ကယ္စီးၿပီး လူပ်ဳိလွည့္တာတဲ့။ အက္ဆီးဒင့္ (accident) ျဖစ္ပါေလေရာ။ ရဲစခန္းက လုိက္စုံစမ္းေတာ့ ဆုိင္ကယ္ကလည္း လုိင္စင္မဲ့ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ပုံမွန္ဆုိရင္ေတာ့ ႏွစ္အမ်ားႀကီးက်မွာေပါ့။ ရဟန္းဒကာ၊ ဒကာမေတြက ေကာင္းေတာ့ ေငြလုိက္ႏုိင္တာနဲ႔ပဲ '၂၉၅'ျဖစ္သြားတာ။
ဘုန္းဘုန္းအေပၚမွာေတာ့ တကယ့္နာယကတစ္ပါးကုိ တကယ့္စာသင္သားတစ္ပါးက ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ုိေသသလုိပါပဲ။ ေလးစားသမႈ အေတာ္႐ွိပါတယ္။ ေရာက္လာရင္ ႐ွိခုိးဦးခ်၊ ျပန္ခါနီးလည္း႐ွိခုိးဦးခ်၊ လမ္းေတြ႕ရင္လည္း လက္အုပ္ေလးခ်ီ ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ေပါ့။ သူ႔ရဟန္းဒကာ၊ ဒကာမေလာင္းေတြကလည္း ေထာင္ဝင္စာေတာင္ လာေတြ႕႐ွာတယ္။ သူ႔အေပၚသံေယာဇဥ္ အေတာ္႐ွိပုံရတယ္။
ဘုန္းဘုန္းက သူ႔အတြက္ အစစအရာရာ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ အမႈတြဲ အစ္ကုိဝမ္းကြဲ ေနာင္ေတာ္ ဦးဝင္းေမာင္ကလည္း ဘုန္းဘုန္းမ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ကုိ အေတာ္ဂ႐ုစုိက္တယ္။ လုိေလေသးမ႐ွိပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကုိယ္ေတာ္ေလးက အက်င့္မေကာင္းဘူး။ ခုိးတတ္တဲ့အက်င့္ ညာဥ္႐ွိတယ္။
ဂ်ာနယ္ေတြ ခုိးခုိးသြားတာ အေဟာင္းဆုိရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အသစ္စက္စက္ႀကီးေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာဆုိေတာ့ မခံႏုိင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ သူမွန္းသိေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းမ်က္ႏွာနဲ႔ ဘာမွ်မေျပာၾကပါဘူး။ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးဝင္းေမာင္ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး တားျမစ္႐ွာတယ္။
သူမ်ားဟာေတြ ခုိးမျဖစ္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းဘက္ လွည့္လာတယ္။ ေကာ္ဖီမစ္ေတြ ခုိးတယ္။ ဟင္းေတြ ခုိးတယ္၊ အေၾကာ္အေလွာ္ေတြ ခုိးတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ရိပ္မိေပမယ့္ မေျပာရက္ခဲ့ဖူး။ ကပၸိယကုိ ေျပာထားရတာေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းမ႐ွိခုိက္ အခန္းေစာင့္ဖုိ႔၊ သူလာရင္ အခန္းထဲမွာပဲ ေနဖုိ႔၊ သူလုိအပ္တာ႐ွိရင္ ေပးလုိက္ဖုိ႔ေပါ့။
ဒီေလာက္ေပးေကြၽးထားတာေတာင္ မငဲ့ဘူးပဲ။ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ကပၸိယ အလစ္ကုိေခ်ာင္းၿပီး ခုိးေတာ့တာပဲ။ သူက ခုိးယူၿပီးအထြက္ ကပၸိယက အဝင္ လက္ဆုတ္လက္ကုိင္၊ လက္ပူး လက္ၾကပ္ကုိမိသြားေတာ့တာ။ ကပၸိယက ဘာမွ်မေျပာေပမယ့္ ဒီကိစၥက အေတာ္ႀကီးက်ယ္သြားတယ္။
သီးသန္႔ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အခန္းထဲ ဝင္ခြင့္မ႐ွိဘူးေလ။ စာထုိင္ဖတ္တာ၊ ထမင္းဝင္စားတာ၊ ဟင္း ဝင္ေတာင္းတာေတာင္ လြန္လွၿပီ မဟုတ္လား။
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္က မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္မွဴးကုိ သတင္းပုိ႔မွပဲ ရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ႐ုံးသြားတုိင္လုိက္ေတာ့၊ ေထာင္မွဴးက စစ္ပါေလေရာ၊ သူက သူ႔လက္ထဲမွ မုန္႔ထုပ္ (ေမၿမဳိ႕ပဲစိမ္းေၾကာ္)ကုိ ဘုန္းဘုန္းက ေပးလုိက္လုိ႔ယူလာ တာပါလုိ႔ ထြက္ဆုိတယ္။ ေထာင္မွဴးက ဘုန္းဘုန္းထံ လူလႊတ္ေမးခုိင္းေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက 'မေပးပါဘူး။ လူမ႐ွိတုန္း ဝင္ယူသြားတာ ကပၸိယနဲ႔ေတြ႕မွ မိတာပါ'လုိ႔ ေျဖလုိက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ '႐ုိက္ေတာ့ မ႐ုိက္ၾကပါနဲ႔ကြာ' ဘုန္းဘုန္းက ေမတၲာရပ္ခံလုိက္တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ခုိးမႈေတြကေတာ့ မဆန္းၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကုိယ္ေတာ္ေလး အမႈကေတာ့ အေတာ္ဆန္းသြားတယ္။
ဝီရသူ(မစိုးရိမ္)(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
အတုမရွိ အတြဲ(၃) အမွတ္(၁၈)
